Ronde van Vlaanderen voor Wielertoeristen (150)

Vol bravoure vertrekken Ramon, Wietse, Andrej, Henk en ik aan de Vlaamse Hoogmis.

Iedereen geeft aan vooral niet te snel te vertrekken, Henk en Wietse hebben de ronde eerder gereden en weten dus wat ons te wachten staat.

Al na de eerste kilometers rijdt Henk op z'n Zoetemelk's bij ons weg, maar laten we hem zwemmen... Ik neem mezelf voor vooral op reserve te rijden..

De eerste beproeving is de Paddestraat.. een min of meer vlakke strook, waar onze lieve heer vanuit een helicopter keien naar beneden heeft gegooid. Wat een klerestuk zeg.. Ik heb dit soort kasseien waarschijnlijk altijd onderschat en ik had veel moeite om er overheen te komen. Zeker nadat ik een hevig bloedende man aan de kant van de weg zag liggen ben ikw at voorzichtiger te werk gegaan.. Ik ben er nu al achter dat dit soort kasseien helemaal niks voor mij zijn; ik wist het al, maar nu wordt het nog eens bevestigd.

Omdat ook bijna alle hellingen bestaan uit kasseien, vrees ik al het ergste... Op de eerste helling, de Molenberg kan ik relatief makkelijk mee en zie ik dat Ramon duidelijk de beste klimmer is.

Op de volgende helling, de Paterberg, raak ik door het langzame tempo uit balans en moet ik van de fiets...

Met 19.000 deelnemers is het vragen om moeilijkheden op de Koppenberg en dat blijkt ook wel.

De smalle klim werk als een fuik en nagenoeg iedereen vervolgt het laatste stuk te voet. Ik zie Andrej zich nog wanhopig vasthouden een een dranghek wat geen dranghek blijkt te zijn, maar alleen een spandoek en in slow-motion gaat hij onderuit..

De volgende klimmen gaan allemaal redelijk maar niet echt heel soepel. Elke keer rijdt Ramon bij ons weg, gevolgd door Andrej en Wietse.. Ik consolideer telkens op de één na laatste plek, gevolgd door Henk.

Op de verschillende kasseienstroken moet ik de groep telkens laten gaan, maar rijdt ik op betonplaten weer terug.

Eindelijk, na de 2e stop (100 km) kom ik een beetje uit mijn dip, mede geholpen door de wat beter geasfalteerd (?) klimmetjes. Op TenBosse volg ik Ramon zelfs heel makkelijk en ook op het eerste gedeelte van De Muur (het geasfalteerde deel) rijdt ik moeiteloos omhoog...

Op het klassieke gedeelte kan ik zelfs m'n tempo volhouden, maar ook hier loopt het hele peloton vast in de fuik en moeten we weer van de fiets...

Op de laatse klim, de Bosberg laat Ramon nog een keer zien wat ie waard is, gevolgd door Andrej en Wietse op zijn tandvlees. Op gepaste afstand weet ik terug te komen bij een moegestreden Wietse en rijden we met z'n tweeën kop over kop naar Andrej en Ramon.. (erop en erover..)

Helaas moeten we wachten op Henk, zodat ons plannetje niet door kan gaan...

De laatste 10 kilometer rijden we met z'n vijfen kop over kop richting Meerbeke, geholpen door rugwind en een lichtdalend weg en komen we, met een zere kont en handen, moegestreden aan.

Een leuke ervaring, maar voor mij geen kasseien meer!!!