Casteletto di Brenzone 11 augustus 2011 (50)

Deze dag had ik met Henk afgesproken om samen eens in de buurt van het Gardameer te gaan fietsen.

Halverweg in Casteletto di Brenzo spreken we af. Nadat we eerst een half uur naar een parkeerplaats hebben gezocht, stappen we op de fiets om een door Henk uitgestippeld rondje te gaan fietsen.

Dat Henk geen gedetailleerde kaart had hoef ik hier niet verder te beschrijven, want na een kwartiertje langs het meer te hebben gepeddeld, slaan we een weg richting Prada in.

Wat we toen nog niet wisten dat deze weg één van de zwaarste klimmen in Italië is!!!!

Optimistisch fiets ik het eerste stuk bij Henk weg, maar al snel val ik stil en zie ik dat we beginnen met 17 % (!!!) Sterker nog, we beginnen er niet alleen mee, het gaat constant zo door.

Als ik op een gegeven moment mijn benen niet meer rond krijg, moet ik wel afstappen. Henk gaat echter zigzaggend door met een snelheid van ca 4 km/u.

Aangezien ik toen nog niet wist dat de klim 10 km zou bedragen wissel ik het fietsen af met hele stukken lopen. Ineens bemerk ik borden in de haarspelden die aftellen van 20 naar 1.

Bij het bordje 5 km besluit ik Henk te bellen en voor te stellen om deze zinloze missie te staken.

Henk wil hier niets van weten en dus gaan we maar door.... Henk al zigzaggend en ik combineer het fietsen met het lopen.

Volledig naar de spreekwoordelijke Filistijnen komen we boven aan en zien we het bord met de samenvatting van de feiten.(zie foto).

Als we beginnen met de afdaling moet ik Henk al snel laten gaan, maar nog erger, even later merk ik dat ik een remblok van mijn achterrem ben kwijtgeraakt. Noodgedwongen moet ik stapvoets naar beneden en krijg ik kramp in mijn linkerhand van het remmen.

In het dorpje Prada nemen we een lauwe cola... (hartelijke mensen die Italianen) en daarna dalen we door naar de kustweg. Met gevaar voor eigen leven moet ik zelfs zigzaggend naar beneden om het tempo maar wat te drukken. Met één been uit het pedaal kom ik uiteindelijk beneden en fietsen we samen terug naar de auto, niet alvorens we het lang geleden beloofde glas bier (of waren het er nou twee?) opdrinken...